Wij hebben hier noodweer al een week of twee en vorige week was het weer echt raak.
De stranden zijn letterlijk weggevreten door de zee, het ziet er niet uit.
Veel erger is dat er 200km ten noorden van ons weer, voor de zoveelste keer, overstromingen zijn.
Hier wat foto's van het internet gepikt:
Voor de experts is het natuurlijk wel spannend. Ze worden met jetski's de golven ingetrokken.
Blij dat wij daar niet meer wonen, zo dicht op het water. Dat scheelt niet veel meer.
Zaterdag was het opeens zomaar mooi weer dus nadat Corey naar een verjaardagsfeestje was geweest zijn we even gaan kijken in Surfers Paradise.
Wat een beer he, hij groeit zo hard.
Een blik Japanners opengemaakt.
Ze zeggen wel dat het Volendamse volk een kuddevolk is maar deze zijn nog erger.
Allemaal schoenen en sokken uit, even zand en zee tussen de tenen voelen ("ooooohhh aaaaaahh") en weer allemaal het busje in.
Mooi dat er opgelet wordt.
Er mocht vandaag wel gezwommen worden omdat het eventjes afzakte maar s'avonds was het weer wild en de rest van de week ook.
Het is druk want er is een tentoonstelling en wedstrijd van zandsculpturen.
Dit is het probleem in Surfers; om 3 uur s'middags schaduw over het strand van de hoge gebouwen.
De metermaids lopen al vanaf 1965 door Surfers Paradise.
Het is begonnen omdat de gemeente parkeermeters had geplaatst en om de toeristen niet weg te schrikken liepen de metermaids rond om centjes in de meters te stoppen als ze bijna verlopen waren.
Meer informatie en foto's:
http://www.metermaids.com/
Onze vriendin Amanda.
Ze verdient goud geld al een jaar of 20 met haar stalletje in de Surfers Paradise Mall.
Corey krijgt wat moois.
Zie je die mevrouw links van Scott, in het zwart wit? Toen ik haar voorbij haar (Corey en Scott waren al ver voor me uit) begon ze sneller te lopen om een praatje aan te knopen.
Eerst wilde ze weten of Corey en Casey van dezelfde vader waren en toen ik ja heb gezegd, begon ze over haar eigen leven te vertellen in het half Russisch half Engels.
Grappig en interessant.
Dus na een kwartier samen lopen kwamen we bij de auto aan en wilde ze nog even kraaien naar Casey en luid lachen naar Scott.
Scott zei toen ze weg was "jij haalt ook alles aan hoor..." want dit is namelijk niet de eerste keer en het zal ook wel niet de laatste keer zijn.
Ik doe dit zelf niet hoor, het komt op me af, me moeder en Helen hebben dit ook, vraag maar na.
Wat maakt het uit man, gezellig toch.
Wat een mooie middag in een helse week van rotweer.
Zondag hadden we weer gezellig visite van Clancy uit Corey z'n klas, en zijn ouders.
Dat zijn die mensen die aan het water wonen waar we wel eens uitgenodigd worden voor vlees aan het spit.
Sinds Augustus, na jaren de boot afhouden, ben ik dan eindelijk bezweken en heb Facebook aangeschaft.
Het is niet dat ik geen kontakt wilde maar ik wist al dat het er erg druk is en ik heb daar niet altijd tijd voor.
Maar nou dat ik een 'Ouwe Faceboekert' ben, zoals mensen je liefkozend noemen als je eindelijk meeloopt met de meute, ga ik het wel al leuker vinden.
Zo ook als er oude foto's tevoorschijn komen.
Dus ik dacht ik ga af en toe wat scannen want ik heb een erg dik boek vol leuke foto's.
En zo gezellig of het toen werd op me Facebook, iedereen kwam even kijken of wat zeggen.
De eerste foto is bij Marco Post achterom waar we een tent hadden, in ik denk 1989.
1992
Hippie dag in de Veronica Bar bouwvak 1991
Jan Potje
Jan Dulles de plaatjes draaier, nog voordat het muziekhokje was gebouwd.
Saul Jonk zag aan dat kleine puntje poster links van Jan, dat het Guns N Roses was.
Vandaar ook de foto van Jan Potje gescand, met de volle poster achter hem.
Saul was nog veel te klein om ruig genoeg te wezen en in ze eentje de Veronica Bar in te lopen, hij was een paar keer meegesmokkeld door zijn broer Perry zei hij.
(mijn verslag vanochtend op Facebook, voor mijn moeder enzo die geen Facebook hebben):
Het doet wat, oude foto's kijken. Voeg daarbij de muziek van toen in de auto op weg naar school en de Flashback is compleet.
Terwijl me ene goud lekker slaapt achterin de auto zet ik me andere goud af in de 'kiss & drive' strook en beginnen alle kindertjes in het gareel het ochtend gebed te zeggen (zie foto's twee weken geleden).
Achter me in de auto klaagt Mick over Too Much Blood en waan ik mezelf in de rij op de trap van de Boulevard waar Conrad van Zelst zometeen een stapel shoarma en patat oorlog op 1 bord voor me gaat scheppen maar niet voordat ik het bakje knoflooksaus alvast heb leeggedronken.
Leuk, zo'n dronken ochtend in Australie, vooral gezien het feit dat ik al anderhalf jaar geen alcohol en caffeine heb gedronken ivm zwangerschap en een baby die geen fles accepteert.
Heeft ie niet van ze moeder, die afkeer van de fles.
'Waar moet dat heen' zou mijn moeder vaak gedacht hebben.
Het is evengoed goed gekomen he Moedertje.
Wow...jij lijkt echt op je moeder zeg!
ReplyDeleteEn Casey is twee druppels water jou.....
Wat een leuke foto's weer.
Liefs Marga