01-05-2013

Bedankt voor alle felicitaties op Facebook!
Erg leuk allemaal.

We hebben vrijdag, zaterdag en zondag in een huisje op de camping in Pottsville geslapen.
Het is een uurtje rijden naar het zuiden, net over de grens van New South Wales.


Nieuw Lego mee natuurlijk.


Pottsville is een heel relaxed dorpje aan het strand.



Met maar een paar kleine winkels, maar alles wat je nodig hebt is er.


Iemand kwam me vragen of ik hem wilde helpen, zijn deur was op slot gevallen maar de sleutels zaten nog in de auto.
Zijn raampje was een klein stukje open en hij hoopte dat mijn arm erin zou passen om het slot open te trekken.

Ik heb minstens 20 minuten aan dat raampje gehangen en alles geprobeerd, hij heeft barbeque knijpers gekocht en al maar ik kon er niet bij.
Mijn armen zijn nou, 4 dagen later, nogal blauw van het proberen.

Scott erbij met een klerenhanger proberen binnen in de deur zelf het slot een stootje te geven maar tevergeefs.

Toen kwam er een meneer aanlopen die al in het begin langs was gelopen, hij had ons een paar tips gegeven want hij werkte vroeger bij de ANWB - de Pottsvillse versie dan - en hielp mensen met dit soort problemen.
Bleek dat ie helemaal naar huis was gereden om een stukje gereedschap in elkaar te flansen waarmee het meteen is gelukt!
Aardig he, van die meneer. Ik ga een verhaaltje naar het lokale krantje sturen straks om hem te bedanken.



Op onze camping wonen ook mensen die met pensioen zijn, ze wonen er 'part-time' in zo'n klein huisje en houden het makkelijk en simpel. Niet zoveel poespas maar wel een rozenstruikje.
Ik zou zo nou al wel wonen kunnen.
Soms denk ik wel eens, het leven moet toch makkelijker kunnen.

Hoe meer je hebt hoe meer werk je eraan hebt. Financieel, geestelijk en lichamelijk.

Een hele week keihard werken, in het weekend gras maaien en het huis bijhouden, s'avonds laat en s'ochtends vroeg werk 'inhalen'... ik kan me de laatste keer niet herinneren dat ik klaagde dat ik me 'verveelde'.
Kinderen mogen zich ook niet meer vervelen tegenwoordig, daar is absoluut geen tijd voor.

In de krant afgelopen zondag stonden een paar verhaaltjes over mensen die 'simpel' zijn gaan leven omdat het ze allemaal teveel en te druk werd.
Nou zou ik het niet zo radicaal kunnen als die mensen, maar er stonden dingen beschreven die me best wel aan het denken zetten.

Een mevrouw zei:
'Living simply means you truly love everything that's left in your home, on your calendar and in your life.'


Onze mini vakantie was in ieder geval erg simpel en we hebben er intens van genoten.





Als je wilt kun je een end lopen om tussen de vlaggen te zwemmen...


...maar wij hadden links en rechts het rijk alleen.



Voor zijn verjaardag wilde hij het hele weekend surfen met zijn Pa en dat hebben ze gedaan.
Een blijer kind had je in een straal van 500 kilometer niet kunnen vinden.


Op onze Casey na dan, die is altijd blij.





Kijk! Vorige week heeft ie zijn eerste tandjes gekregen, alletwee tegelijk.






Jarig!


Nog zo'n leuke wens: pannekoeken voor zijn verjaardags ontbijt.
Vooruit dan.


Het jongetje in het huisje naast ons was meteen zijn beste vriendje.
Hij woont in Brisbane, wie weet zien we ze nog eens.
Het was een erg pittig ventje, heel lief en netjes en net als Corey goeie manieren, dat klikte goed.


We gingen een ritje de bergen in...


...en kwamen aan de andere kant uit bij Brunswick Heads waar we 2 jaar geleden met moederdag hebben gekampeerd.




In de verte de vuurtoren van Byron Bay.





We hebben een cupcake voor hem gekocht en Happy Birthday gezongen in de speeltuin.

Hij heeft gelijk met zijn broertje ook zijn nieuwe voortanden gekregen.


Mum... Dad... PLEASE STOP! You're embarrassing me!!
Dus Scott bleef maar hieperdepiep roepen.


Nog meer mooie stukjes strand op de terugweg naar de camping.


Over een uurtje gaan we alweer naar huis, nog effe relaxen.


Eerst eten, dan mag je alles pas open maken!
Dan is ie een keer binnen een uur klaar want hij tuttelt en heeft honderd verhalen als ie aan tafel zit.
Van wie hij dat toch heeft hoor... het is me een raadsel.

Bij thuiskomst werd ie weer verwend met nog meer kado's, van de familie Knobbel en van Tante Helen en Ome Martin. 








No comments:

Post a Comment