Het lukt nog maar net... ik moest erg netjes en lief vragen of ik een foto van hem mocht nemen met zijn Batman shirt en masker op.
Hij wil het nog wel thuis aantrekken 'voor Casey want die vindt het zo leuk' maar de deur uit dat vindt ie nou op het randje van stom.
Het shirt is nog wel cool maar iets op zijn hoofd niet.
Het is zo snel gegaan, ik heb er helemaal geen erg in gehad en ik kan wel huilen... ik had hem elke dag in zijn verkleed pakken moeten laten lopen... elke keer kan de laatste zijn nou.
Gelukkig naarmate de dag vordert begint hij het leuker te vinden een vergeet hij even dat ie het 'voor Casey' zijn plezier doet.
Hij ging zelfs vrijwillig als een serieuze kwaad bestrijder poseren.
Lego is het nieuwe cool.
Hij en Scott kunnen er uren mee spelen terwijl ik achter ze een berg kleren weg strijk en The Voice kijk.
Bob de Bouwer is ECHT voor babies en daar kijkt ie ook alleen maar naar om Casey te behagen...
Ik ben toch zo blij en dankbaar dat ik het allemaal nog een keer mag doen en ik geniet zoveel mogelijk van elke second.
Al die leuke dvd's van Corey heb ik gelukkig bewaard, ik zing luid mee met alle liedjes en praat mee met alle verhaaltjes want ik ken ze woord voor woord.
Jeetje wat een vreugde hier in huis.
En als Casey de verkleedpakken van Corey past mag ie ze elke dag aan, waar we ook heen gaan.
Voor Nicole, het oude buurmeisje van Scott, en Mitch begint het avontuur nou pas.
Of nou pas, ze is nog maar 28, toen begonnen wij aan onze vijf jaar durende ritje in de draaimolen om onze kinderwens te vervullen voordat Corey kwam.
Nicole heeft na een miskraam ook een jaartje moeten wachten voordat het weer zover was maar baby Owen is vorige week geboren.
Ik heb hem eindelijk zover dat ie op dezelfde plek blijft zitten met zijn bakje met koekjes. Dat scheelt een hoop kruimels ruimen of vastzetten in de karstoel elke keer.
Zelf vindt ie het ook wel leuk, zo van kijk mij nou.
Als ik het nou in het Volendams zeg dan gaat ie meteen zitten want dan weet ie dat ie wat lekkers krijgt.
Dat moet ik dus met deze wel volhouden, Nederlands en Volendams praten, want met Corey is dat zoetjes aan overgegaan in het Engels.
Het is gewoon erg lastig en ik moet er zoveel aandacht aan besteden want alles om ons heen is in het Engels.
Maar nou dat ik steeds Nederlands tegen Casey praat, begint Corey het ook weer te verstaan en wil het zelfs praten. Bonus!
Nou is aan mij de taak om het goed te doen dit keer. Weer zoiets dat ik nog een keer mag doen gelukkig.
Nou moet ie nog effe leren niet het bakje om te draaien en alsnog de kruimels op de grond te gooien.
Het hele dak moest eraf en nieuwe platen erop. Dat was nog van die hagelstorm.
Alles werd gelukkig vergoed door de verzekering, we moesten alleen een paar honderd (doet evengoed wel een klein beetje zeer) zelf betalen.
Tegelijkertijd hadden we een gas lek, dat rook ik de avond ervoor, natuurlijk precies toen Scott een nacht weg was voor zijn werk.
Maar even op Youtube gekeken hoe ik het gas moest afsluiten want buur Thomas was hier toen ik het ontdekte en die zei lachend: "Nou, ik hoop dat je geen inbreker krijgt vannacht met een sigaret in zijn mond!"
Toen wist ik dus dat ik niet zou slapen die nacht. Blij dat ik het afgesloten heb want de dag erna is de hele gasmeter van de muur gehaald omdat er een lek op 2 plekken was.
Er was ook een tegelzetter van het bouwbedrijf die ons huis hebben gebouwd want het huis is hier en daar zeker gezakt, en er waren een paar tegels gebarsten.
Vince werd gestuurd en daar heb ik het best gezellig mee gehad een week lang.
Hij lust graag een kopje koffie met een plakje eigengemaakte cake en stelde het zozeer op prijs dat ie zelf ook een cake heeft gemaakt om met mij te delen.
En hij was ook niet vies van een praatje. Hij heeft zoveel verhalen te vertellen.
Hij komt uit Tsjechoslowakije en is toen hij 17 was met zijn broer en een vriend onstnapt over de grens.
Dat heeft hem bijna zijn leven gekost, er ging veel speurwerk aan vooraf en het was niet even in een half uurtje gepiept ook.
De angst en adrenaline die door zijn lijf raasden... je kunt het zien in zijn gezicht als hij aan het vertellen is, zelfs na zoveel jaren weet hij nog elk detail.
Hij heeft zijn moeder nooit meer mogen zien maar hij is hard gaan werken aan een nieuw leven.
Vooruit, niet achteruit is zijn motto.
Voor en na zijn onstnapping heeft hij veel meegemaakt en gehoord en gezien, misschien is hij daarom zo erg positief en vastberaden om elke dag gewoon tevreden te zijn.
Hij heeft een taxi bedrijf in Duitsland gehad en heeft toen besloten dat hij verder weg wilde wonen en is via Nieuw Zeeland naar Australie gekomen in de jaren '80 en werkt nou al 18 jaar bij hetzelfde bouwbedrijf.
Vince en zijn vrouw hebben nooit kinderen gekregen maar zoals hij zelf zegt, hebben ze er eigenlijk nooit zo over nagedacht, het is gewoon niet gebeurd en het was dan zeker niet voor ze bedoeld.
Ze houden van gezellig tafelen met vrienden en eten alles organisch en wonen in de bergen waar ze gelukkig zijn.
Hij was woensdag middag klaar en ik moest er even aan wennen dat ik hem niet twee keer op een dag aan mijn tafel heb.
Daarbij werkte hij ook nog eens goed en netjes.
Ik zal het bouwbedrijf even een email sturen om die man een pluim in zijn hoed te steken.
Het halve balkon moest er ook uit.
Zo gezellig toch... als ik ga stofzuigen komt hij al met de deken aanlopen, dan moet ik zijn hutje bouwen.
Prettig weekend allemaal
No comments:
Post a Comment