Dingen kwijt raken daar kan ik nou echt wakker van liggen.
Al zijn het maar een paar ouwebakke slippers maar WAAR gaan ze in vredesnaam heen!!???!!
Uren lang kan hij zo zitten met zijn lego.
Heerlijk vredig.
We kregen afgelopen juni een nieuwe overbuurvrouw: Annie.
In het huis dat ze met haar man Allan heeft gekocht woonde een ouwe mopperpot. Echt een zeikdoos was het, en ze groette mij niet meer omdat ik haar niet wilde steunen in haar beklag tegen allerlei buren om allerlei stomme dingen.
En nou hebben we deze hele lieve mensen gekregen.
Het is weer zover, de goede man zit weer mooi op zijn stoel in het winkelcentrum te wachten op de kindertjes die op de foto met hem willen.
Casey heeft nou de leeftijd dat het met snot en tranen gepaard gaat, net als Corey toen hij 2 was.
Hij bleef mooi naast mij staan...
...hoeveel bellen die kerel ook blies, het mocht niet baten.
Dus moesten we allemaal maar op de foto.
Naderhand wel lachen he, schurk.
Hier de foto's sinds 2006 toen we de dolgelukkige ouders van Corey mochten worden:
(Tot mijn schrik zag ik vandaag dat we 2011 helemaal overgeslagen hebben)
No comments:
Post a Comment