Dat andere adres om hier te komen doet het ook weer hoor, nou.
Totdat de grotere vis de kleine weer opslokt en dan moet ik weer met een nieuw systeem kloten.
Maar goed, het is weer opgelost dit keer.
Wat een leuke kermis foto's weer overal, en mijn lieve vriendinnen hebben me ook vier dagen lang foto's gestuurd een hele dag en avond lang zodat ik er ook wat van mee kreeg.
Hier op mijn blog is het een saaie boel nog steeds, ik heb weinig inspiratie om foto's te nemen ook want er is elke dag zoveel te doen.
Maar alle werklui zijn zowat ons huis uit en de lente is begonnen dus wij krijgen weer wat meer tijd om leuke dingen te doen.
Lief jongetje in meisjes pyjamaatje.
Deze week moesten we naar het Nederlands Consulaat om ons Nederlandse paspoort te vernieuwen.
Dat moet pas over 6 maanden maar ze gaan dicht in Brisbane en dan moet je in persoon naar Sydney vliegen.
Stelletje eikels. Voor de kinderen t/m 17 moet dat dus elke vijf jaar en voor jezelf elke 10 jaar.
En nou dat ik toch aan het klagen ben ga ik maar even door ook.
Omdat ik 3 jaar geleden een Australisch paspoort heb gekregen, moest ik een berg papierwerk aanvragen en regelen bij het Ministerie van Buitenlandse zaken en nog veel meer, zodat ik mijn nederlandschap mag behouden.
Ik ben er al een paar weken mee bezig want voor de ene aanvraag moet je eerst wat anders toveren en daarvoor ook weer wat anders. Een kip en ei scenario.
Ik moest echt goed nadenken of dat het wel waard is, laat me dan maar geen Nederlander meer zijn.
Elk papiertje kost een pak met geld ook, een rode stempel op onze trouwakte en nog een paar brieven, huppekee $60 per stuk.
En een uur wachten in een hele saaie ruimte totdat een mevrouw achter een stuk glas die stempel heeft gezet.
Dus wat doe je dan... dan ben je dankbaar dat je een lekker knuffelbeestje bij je hebt die overal om giechelt en tijdens de wandelingen van het ene regerings kantoor naar het andere, (elk een aanslag op je portemonee), dwars door de stad heen aan je hand loopt met huppeltjes en sprongetjes omdat ie het leuk vindt in de stad en helemaal niet denkt aan cool zijn omdat ie gewoon lekker blij is.
En als ie dan gaat zingen dat het heel saai is hier, dan neem je een selfie en dan is ie weer blij.
Na de hele saaie ochtend en toen we klaar waren met het Nederlands Consulaat te vervloeken, hebben we Troy snel een knuffel gegeven in de stad tijdens zijn lunch pauze en toen kwam Mandy gezellig wat met ons eten en ze had nog leuke kadootjes mee voor ons ook.
Op de terugweg een uur lang weer 'leuk' meegezongen met dezelfde 8 liedjes die Corey steeds aanzette toen we nog een rot end naar zijn oude school reden.
Nou dat ie wat heeft geoefend kan ie op zijn skateboard naar school.
Ik ben er zelfs achteraan gegaan op Scott z'n skateboard en ben er niet eens vanaf gevallen.
We werden wel bekeken, er rijden niet veel moeders van 42 op skateboards naar school.
Casey ook op wielen. Af en toe effe boos tussendoor als de straat te bobbelig is, en dan weer verder.
De schilder is deze week geweest. Alle plafonds, muren en deuren lekker fris.
We hadden twee schilders op bezoek gehad om te kijken. Welke zullen we kiezen? Ongeveer dezelfde prijs dus nou maar effe de juiste kiezen want de een is de ander niet.
Uiteindelijk werd deze man aanbevolen door alle vakmannen die voor de man werken die onze badkamers en keuken heeft gedaan.
Angelo heette hij, een Griek van 53 die hier al 30 jaar woont.
Ik kan nou een boek over hem schrijven.
Elke dag maakte ik wat lekkers voor hem en dronken we samen een kopje koffie aan tafel.
Hij zei dat bij sommige mensen hem niet eens een glaasje water wordt aangeboden, laat staan dat ze met hem praten.
Maar als je met mensen praat dan gaat er een wereld voor je open.
Je zou denken, een Griek die hier is komen wonen en een beetje verft overdag, s'middags gaat ie graag een loopie langs het strand, s'avonds zit hij aan tafel met zijn vrouw en dochters van net in de 20.
Klaar.
En toen begon hij kleine dingetjes te vertellen over zichzelf. Hij heeft zoveel gedaan in zijn leven.
Professioneel voetbal gespeeld, Ajax daar gingen zijn ogen van glinsteren.
Abalone duiker geweest en zelfs uit vliegtuigen gesprongen om dieper en sneller te kunnen duiken. Levensgevaarlijk beroep en veel doden en ongevallen in dit beroep.
En nog veel meer. Hele grote verhalen maar echt niet overdreven.
En stapelgek op zijn vrouw en kinderen. Die van mij gaven hem elke dag een dikke knuffel, die voelden ook wel wat een goede man hij was.
Gister was hij klaar en hij heeft beloofd dat hij af en toe een kopje koffie komt drinken want hij werkt alleen maar aan de Gold Coast.
Kan het niet afwachten.
No comments:
Post a Comment