02-04-2016

We gaan naar Melbourne!
Goede Vrijdag waren we al om 5 uur de weg op want Scott had een vroege vlucht geboekt.

En voor de lunch waren we al met onze huurauto in St Kilda.

Luna Park, dit is 103 jaar oud en nog steeds druk bezocht.

De draaimolen is ook 103 jaar oud, met een 3 jarig blij jongetje erin.

Ik wil... ik wil... ik wil... !!?!

Flinders Street Station

Lekker rustig eten s'avonds.

Er stond de hele tijd dat wij daar zaten een lange rij voor dit erge kleine winkeltje.
En ze verkopen alleen maar donuts.

Ze moesten er ook eentje proberen.
Jakkes zo zoet!!

Zaterdag ochtend vroeg op pad, we gingen twee dagen langs The Great Ocean Road rijden.

Gejat van het internet:

Een snelweg is meestal niet meer dan de snelste route van A naar B. Maar de Great Ocean Road, tussen Torquay en Warrnambool in de zuidelijke provincie Victoria, is een attractie op zich. De 243 kilometer lange kustweg is één van de bekendste routes ter wereld.

Torquay

De slingerende weg langs de Australische zuidkust begint in Torquay, ongeveer negentig kilometer ten zuidoosten van Melbourne. Torquay is volledig gewijd aan surfen.

Grote kledingmerken als Quicksilver en Rip Curl openden hier in de jaren zeventig hun eerste winkels. Wat begon met handgemaakte wetsuits is uitgegroeid tot miljoenenbedrijven met vestigingen over de hele wereld.

Surfen bij Bells Beach

Bells Beach ligt op slechts tien minuten rijden van Torquay. Het strand is beroemd onder surfers, omdat de golven legendarisch kunnen zijn.

De Bells Beach wedstrijd tijdens de Pro Surfing Tour is bovendien één van de meest prestigieuze surfprijzen ter wereld. De wedstrijd kan wedijveren met de classics op Hawaii.

Lorne en de Erskine Falls

Na Bells Beach verdwijnt de B100, de officiële naam van The Great Ocean Road, richting Lorne. Lorne is een klein, chic kustplaatsje.

Op een kwartiertje rijden van Lorne liggen de Erskine Falls verborgen in de dichte bossen. De watervallen storten zich, omringd door enorme varens, bijna veertig meter de diepte in.

Bass Strait

Het stuk tussen Lorne en Apollo Bay is het hoogtepunt van The Great Ocean Road. De tweebaansweg wordt er nog bochtiger. De weg volgt de kustlijn over vele kilometers op slechts enkele meters van de oceaan. Die kliffen gapen langs de weg.

Het landschap verandert voortdurend. Akkers en weilanden veranderen in dichte bossen en steile rotsen. Het uitzicht aan de zeekant over de woeste Bass Strait is betoverend. De snelheidslimiet van honderd kilometer per uur haal je nooit. De omgeving is zo adembenemend.

Shipwreck Coast

Na een kleine omweg door het binnenland komt de Great Ocean Road uit bij het kustplaatsje Princetown. Eén van de eerste verkenners van Australië, Matthew Flinders, zei ooit over dit gedeelte van de kust: 'Zelden heb ik een angstaanjagender kustlijn gezien.'

Van Princetown tot Port Cambell staat de kust bekend als de Shipwreck Coast. Meer dan tachtig schepen vergingen hier voor de kust. Het ruige water beukt hier onophoudelijk op de steile kliffen. Afgebroken rotsen liggen verspreid in het water.

Twelve Apostles

Langs de Shipwreck Coast liggen de beroemde iconen van The Great Ocean Road: de Twelve Apostles, de Blowhole, de Grotto, de London Arch en de Loch Ard Gorge.

Het zijn allen natuurlijke rotsformaties die ontstonden door de onaflatende krachten van de wind en zee. De kustlijn sleet grillig af.

Het resultaat is schitterend. De Twelve Apostles steken majestueus als pilaren op uit de woeste zee. Bij de Blowhole zorgt de druk van de golven in een grot voor een luid gesis.

London Arch

De London Arch heette tot 20 jaar geleden nog London Bridge. Het deel dat twee rotsen met elkaar verbond stortte in 1990 echter plotseling in.

De plekken zijn het mooist in de vroege ochtend, als de opkomende zon de rotsen prachtig verlicht. Bovendien zijn er dan een stuk minder toeristen op dit populaire gedeelte van The Great Ocean Road.

Een graf voor surfplanken.

Apollo Bay, waar we een nacht sliepen.

De enige kamer die ik kon vinden op het internet was in een jeugdhostel.
Eenmaal aangekomen zei Corey: "Kijk Casey, dit is ons hotel vanavond!"
Casey stapt de auto uit, zet zijn handen op zijn heupen en roept: "What the HELL is THIS??!"

Hij is duidelijk teveel luxe gewend.
De volgende ochtend in de gemeenschappelijke douche was hij ook niet onder de indruk en riep dat dan ook naar me met andere mensen erbij.

Moet ik wel melden dat het geen jeugdherberg vol dronken rugzak reizigers was hoor, het was gericht op families en onze kamer had een stapelbed en een groot bed.
De managers waren heel leuk en alles was schoon en netjes.

Zondag, Paas ochtend, hebben we heerlijke verse broodjes en koffie gehad in de enige bakkerij in het piepkleine dorpje.
De sfeer was goed en alles was lekker.

En we gaan weer verder.

Een uurtje rijden en we waren bij de 12 Apostelen.

Het was er ijskoud!!!

London Bridge, dat nou London Arch heet sinds de brug is afgebroken.

Hij is alweer wakker... dat slaapje was veel tekort... als we allemaal stil blijven valt hij misschien weer in slaap.
Niet.

Zondag avond waren we weer in Melbourne waar we nog tot maandag middag bleven voordat we weer naar huis vlogen.

Dit was geen jeugdherberg.

We sliepen in een hotel dat deel uitmaakt van het Crown Casino.

Koffie in Degraves Street, een van de drukste steegjes om koffie te drinken.
We hadden nou makkelijk een tafeltje te pakken omdat het Tweede Paasdag was en alle winkels gesloten waren.

En toen waren we weer thuis.
Ook weer lekker, een loopje op het strand voor zonsondergang.

Er is een blik Chinezen opengetrokken.
Die blijven een kwartier staan met opgerolde broekspijpen en nemen zoveel mogelijk foto's en dan snel weer de bus in.

Prettig weekend