24-04-2021

 Een teken van leven 😊

Dit was nog in juli, hartje winter en heerlijke temperaturen met fris water, geen storm en kalm water.

Ik ga nog niet naar de sportschool want Roz lag nog met leukemie in het ziekenhuis en ik wilde niets oplopen, ook geen griep.

Twee keer in de week ga ik naar Southport, dit is 10 minuten rijden van ons huis vandaan en daar geeft Georgie training buiten aan het water. 
Het is een leuke ploeg en we hebben het een uurtje gezellig.

Slikkers 

Ome Rossi heeft een appartement gekocht in Surfers Paradise en toen ik bij hem langs ging merkte ik op dat ons appartement er precies tegenover is! Zelfs op dezelfde verdieping.

Wij huren het uit via de makelaar dus we komen er zelf nooit.

Corey met zijn vriendjes. 

Surfles for Josh

Dit is Eva, de dochter van Pete en Jess.

Pete is Scott z'n manager en ze zijn ook dikke maatjes en surfen altijd samen.

Je zult ze af en toe tegen komen hier want we zien ze graag.

Ze kennen elkaar al jaren en werken heel nauw samen dus dan heb je mazzel als je op dezelfde golflengte zit.

Pete doet ons vaak denken aan onze vriend Guido Woerlee.

Hij is minstens net zo grappig en houdt ook net zoveel van lekker en veel eten als Guido en Jess is net zo lief als Jenny.

Casey met zijn lieve vriendinnetje Noa

Kijk eens hoe mooi. 

1996

Wat hebben ze toch een mooi leven he.

Een weekendje weg naar Mooloolaba aan de Sunshine Coast, twee uurtjes rijden van huis.

De eerste dag was het vies buiten, gelukkig kunnen de kinderen goed relaxen.

Alles ging voorzichtig weer open want Corona sust hier nou een beetje.

Het is nog wel rustig overal.

En toen... is Scott van zijn skateboard gevallen en dacht het valt wel mee want dat gebeurt wel vaker 20 keer achter elkaar als ie aan het rommelen is met zijn skateboard.

Maar 's middags toen we thuis kwamen ging het opeens erg zeer doen.

Naar het ziekenhuis, X-ray gevraagd, elleboog gebroken. 

Fijn.

Het ergste is dat Scott honderden kilometers rijdt voor zijn werk en zijn chirurgen hebben hem  nodig met zijn producten en advies dus wat denk je, was ik ter plekke aangewezen als chauffeur.

Eerst een paar dagen hier en daar heen in een straal van 60 kilometer, dat ging met horten en stoten wel goed... ik moet ook de kinderen naar school brengen en halen want we wonen niet in Volendam, en dan rechtdoor met een buik vol ontbijt en koffie naar een ziekenhuis waar Scott 'even' wat moet regelen binnen, dus "blijf maar even in de afzet strook zitten met de auto in plaats van parkeren, ik ben zo terug" en dan zat ik daar drie kwartier met een volle blaas te puffen.

Jeeeezes God help me en geef me kracht want dit wordt scheiden.

Niet boos worden, niet boos worden. Ik heb engelengeduld ook al zeg ik het zelf haha.

En toen moest ie naar Lismore, anderhalf uur rijden van huis, en hij moest er om 6 uur 's ochtends al zijn.

Dus Casey mee, half slapend de auto in, in de vroege ochtend.

Want we wisten niet hoe laat we thuis zouden komen en hij is in januari begonnen op een nieuwe school en toen begon opeens thuisonderwijs ivm Corona dus ken ik daar helemaal geen andere moeders die hem mee naar huis zouden kunnen nemen als wij laat terug zijn vanuit Lismore.

Door de jaren heen is Lismore al vele keren overstroomd omdat het aan een grote rivier ligt, namelijk de Wilsons River.

Een stukje geschiedenis van het internet:

De Wilsons River is de reden dat Lismore is gebouwd. De stad werd gebouwd op vervoer over de rivier en vanaf 1842 kwamen houthakkers via de rivier de Richmond over zee aan.

Lismore was het verst bevaarde deel van het riviersysteem voor zeeschepen. Het bood toegang die nodig was on het 'rode goud' van de regio te verschepen, prachtige rode cederhout die uit het uitgestrekte regenwoud werd gekapt.

Het landschap werd snel ontdaan van cederhout en naarmate de houthakkers verder naar het westen trokken werd het land opengesteld voor pastorale afdalingen.

De komst van Europeanen in de jaren 1840 had een dramatische impact op het leven van de Aboriginals van Lismore. Vanaf de jaren 1860 werden hun land ontgonnen en omheind, waardoor ze gedwongen werden in kampen aan de rand van de stad te wonen.

Overheidsreservaten en stations werden opgericht en in 1908 werden enkele van de kampbewoners van Lismore verplaatst naar het Dunoon Aboriginal Reserve in Modanville, waar ze zelfstandig konden boeren en wonen. 

In 1845 richtten Jane en William Wilson Lismore Station op, genoemd naar het eiland Lismore in Loch Linnhe, in hun geboorteland Schotland. Hoewel er geen spoor meer is van Lismore Station, werd de familie in 1976 herdacht toen de noordelijke arm van de Richmond River omgedoopt werd tot Wilsons River.

In de tweede helft van de 19e eeuw veranderde het landschap snel en met het kappen van de bossen en het droogleggen van moerasgebieden ontwikkelden zich dorpen en steden. De houthakkers en veegrazers werden gevolgd door pionierende melkveehouders en zij op hun beurt door golven kolonisten van over de hele wereld.

Door zijn ligging aan de rivier werd Lismore het natuurlijke 'kruispunt' van de regio en de stad groeide snel als gevolg van de rivierhandel. De introductie van de spoorlijn tussen Lismore en Byron Bay in de jaren 1890 verbond de rivier met het spoorwegsysteem, waardoor Lismore het regionale centrum werd.

Ondanks de droogte en ernstige overstromingen die de stad in de loop der jaren hebben verwoest, sieren veel historische gebouwen nog steeds de brede straten van Lismore en de in die vroege dagen gevestigde bedrijven blijven bloeien.

Dit was onlangs.

Dit is een foto, gepikt van het internet, van Mount Warning.

Jannig Snoek en Malcolm die hier nog op 'de berg' wonen hebben uitzicht op Mount Warning vanuit hun huis.

'De berg' is waar Kees en Roz, Tiny en John, Cor en Simona Lautenschutz en Gerda en Klaas Dekker hebben gewoond met z'n allen in de jaren 70, 80 en 90.

Scott en ik hebben Mount Warning een keer beklommen, we zijn begonnen om 2:30 's nachts en wij waren die ochtend de allereerste mensen in het hele land die de zon zagen opkomen want de top van Mount Warning is het hoogste, meest oostelijke punt van het land.

Lismore telt een bevolking van 45,000 mensen.

Lismore zoals het nu is heeft veel te maken met de geologische gebeurtenissen die ongeveer 23 miljoen jaar geleden plaatsvonden.

Het landschap werd op dramatische wijze gevormd door lavastromen van de Tweed Shield-vulkaan. 

De eerste van de lavastromen bestond voornamelijk uit basalt. Gedurende miljoenen jaren erodeerde het basalt weg en liet een harde plug van vulkanisch gesteente achter in het centrum van wat de schildvulkaan was. Deze plug is tegenwoordig bekend als Wollumbin of Mount Warning. De omringende schildmuur blijft vandaag in het noordwesten als de MacPherson Range, in het westen als de Tweed Range en in het zuidwesten als de Nightcap Range. De Tweed River Shield-vulkaan is de grootste in zijn soort in Australië. 

Vulkanische activiteit stierf ongeveer 3 miljoen jaar geleden uit.

Toen de vulkanische activiteit afnam, werden de atmosferische omstandigheden bevorderlijk voor aanzienlijke regenval gegenereerd door nabijgelegen zeewater en door het land gegenereerde warmte. De hoogte van Mount Warning (nu iets meer dan de helft van de oorspronkelijke hoogte van 1900 meter) trok met vocht beladen zeelucht aan die condenseerde bij het opstijgen boven de berg en de bijbehorende bergketens. De resulterende regenval op de zuidelijke kant van de Nightcap Range vormde watersystemen die in de Wilsons River stroomden, namelijk de Goolmangar, Coopers en Terania Creeks. Het Back Creek en Hanging Rock streamsysteem ontwikkelde zich met hun bovenloop in het Kyogle-gebied en fuseerde om Leycester Creek te vormen, die op zijn beurt samenkomt met de Wilsons-rivier in Lismore.

Nou, de geschiedenis les is afgelopen.

Dus Scott moest om 6 uur 's ochtends al in het ziekenhuis zijn en daar is hij uiteindelijk tot 6 uur 's avonds aan het werk geweest.

Casey en ik hebben de hele dag gewinkeld en gewandeld in Lismore.

In deze winkel met leuke lampjes (waarvan ik er eentje heb gekocht) werkte een vrouw die graag een praatje begon. Die zit namelijk ook gewoon met die Corona toestand alleen in de winkel een hele dag en Casey en ik hadden tijd zat dus ik liet haar gezellig praten.

Bleek dat ze hele mooie verhalen had en haar eerste man, die inmiddels overleden is, was hier ook vanuit Nederland gekomen op een boot, rond de tijd dat mijn opa en oma hier met het gezin kwamen wonen.

Ze heeft, niet overdreven, twee en een half uur verhalen verteld. Ik had ook oprecht interesse in alles en stelde veel vragen zodat ze verder bleef vertellen.

Casey mocht wat nieuwe speeltjes uitzoeken al voordat we in deze winkel kwamen dus die heeft heerlijk gespeeld en vond het niks erg dat ik hem niet van winkel naar winkel sleepte.

Toen we weg gingen gaf ze me een hele dikke knuffel en huilde een beetje en bedankte me dat ik haar verhalen graag hoorde. 

"God zal je lonen" hoor ik mijn oma zeggen. De mevrouw had dat even nodig.

Af en toe gingen we ergens zitten voor wat lekkers.

Koekjes dopen in de koffie van je moeder, wie vindt dat nou niet lekker.

Balletje trappen in het park bij het andere winkelcentrum.

En een museum bezoek.

Dat was een lange dag maar je moet overal het beste van maken he.

Dankzij Scott en zijn gebroken elleboog komen wij nog eens ergens en zo kan Scott zijn werk blijven doen.

Ken je onze oude buren nog? Tina en Thomas met de drie meisjes Emilie, Sophie en Harriet.

Dit is de achtertuin bij hun nieuwe huis.

Jajaa Aldi heeft eens per jaar Nederlands spullen en dan laat Annie van Aaf Burger en Hein de Koe me dat weten want ze werkt naast een Aldi.

Ha daar is ome Kees ook.

Wij staan drie keer per week op het voetbalveld met Casey.

Corey heeft het nooit gewild, Casey vindt het wel erg leuk.

Hij is graag keeper.

Corey z'n school organiseert hele leuke kampeer avonturen, survival style.

Alles moeten ze elke ochtend weer inpakken en de hele dag lopen door de bergen naar de volgende lokatie en dan hun eten ook allemaal zelf maken over het vuur enzo.

Maar ook niet douchen vier dagen lang.

En dan mag ik alles uitpakken en uitzoeken als hij thuis komt. 

Ik ga daar verder niet over vertellen ook want ik kan er niks goeds over zeggen.

Er was een auto show voor vaderdag, dat is hier in september.

Herinneringen! Meteen terug in de tijd, zit ik weer in de gele Volkswagen kever van mijn moeder, die had deze bekleding. 

Als je loof was ging je schielig kijken als je te lang achterin de auto zat.

Scott moest een chirurg helpen, de goede man hield een internationale lezing live via het internet over Scott z'n producten en hij wilde graag dat Scott bij hem was om hem te helpen.

Alleen was die chirurg die dag vlak op vakantie in Noosa Heads, dat ligt 230 kilometer noord van ons huis aan de Sunshine Coast.

Dus kregen wij een weekendje weg betaald door Scott z'n werk, plus uiteten enzo.

Gratis is het nog leuker!

Lekkere dingen gehaald bij de bakkerij en genoten van het uitzicht op Fraser Island, het grootste zandeiland ter wereld.

Er liep iemand langs die heel vriendelijk vroeg of we samen op de foto wilden. 

Dat gebeurt niet vaak dus ja graag.

Hier was Corey nog ietsje korter dan Scott. Inmiddels zijn we 6 maanden verder en heeft hij hem allangal ingehaald en noemt hem 'the little man' wat af en toe in het verkeerde keelsgat schiet.

Casey met Noa en Tigerlily

Zijn lieve vriendje Gavin was jarig dus zijn we samen met Gavin en zijn moeder Rebecca een dagje uit geweest, op de boot en naar de film.

We hadden onze lieve vriendin Sissy weer te logeren. 

Ze is het liefst bij Corey maar 's avonds legt hij haar mand in mijn kamer want hij is gek op zijn slaap.

Surfclub seizoen is weer begonnen en dit keer met Corona tape want we mogen niet bij de kinderen.

Het is toch wat hoor, ik vind dit debielig want als mijn kind Corona heeft dan heb ik het toch ook.

Sommige maatregelen werken wel maar dit is zonder verstand.

Maar goed, we houden ons aan de regels.

Al met al heeft onze regering het heel goed gedaan want nou dat ik dit schrijf is het inmiddels April en het is zo goed als uitgeblust, afgezien van af en toe een uitgelekte besmetting in een quarantaine hotel via een personeelslid.

Terugkerende Australiers van overzee moeten twee weken op eigen kosten in een hotel in quarantaine en het is nou een paar keer gebeurd dat er een personeelslid in zo'n hotel besmet is geraakt en voordat die symptomen had was hij/zij lekker naar de supermarkt en de pub en de bouwmarkt enzo geweest een week lang en dan moeten we allemaal een paar dagen in lockdown en doen ze 'contact tracing' en wordt er overal in de media een lijst gegeven met plaatsen waar de besmette persoon is geweest en moet iedereen die daar ook is geweest komen testen.

Ook moeten we dan nog twee weken mondkapjes op overal.

Erg lastig maar het schijnt wel succes te hebben want tot nu toe is dat elke keer bij maar een handjevol besmettingen gebleven omdat het meteen keihard is aangepakt.

Corey is geen 'nipper' meer, die is nou 'water safety' met zijn leeftijdsgenoten.

Dat is een rol om trots op te zijn, die hebben ze verdiend allemaal.

Een loopje in het bos bij tante Milly om de hoek.

We worden op afstand bekeken, goed kijken, zie je hem liggen?

Nou, dat was het weer

Tot de volgende keer