Dus. Nog een stukje over de overstromingen.
Af en toe willen we even onze kop in het zand steken maar het is er gewoon, al die ellende.
Rondom Brisbane is het materiele schade, maar rondom Toowoomba zijn het levens.
Scott en buurman Craig hebben vrijdag ochtend de auto vol geladen met een kruiwagen, scheppen, een koelbox vol eten en drinken en dat soort dingen en zijn gaan kijken waar ze konden helpen.
Eerste stop was Martha en Justin's huis, waar ze in de eerste instantie niet bij konden maar na lang zoeken hebben ze dan toch een weg gevonden.
Daar aangekomen troffen ze nog meer collega's, oud collega's en familie aan die hetzelfde idee hadden. Ze waren namelijk niet telefonisch bereikbaar ivm stroom en mobiele telefoon storingen, dus iedereen is er maar heen gereden.
Craig, die al 18 jaar politie agent is, zei: "What we have seen on tv did not prepare us for this. The devastation is incredible."
Martha en Justin's huis is een paar maanden geleden opgeleverd, het was een oud huis dat ze helemaal hebben laten verbouwen met containers vol spullen die ze zorgvuldig uitgezocht hadden in Bali en zelf hebben geimporteerd. Scott zegt dat het allemaal weg kan, inclusief de baby kamer en de keuken. Muren eruit en al.
Het water was namelijk een bruine modderige soep met giftige ingredienten. En dat heeft meters hoog gestaan. Dus er zullen ook wel wat medische problemen ontstaan zeiden ze op het nieuws.
Zaterdag zijn ze weer heen gegaan. Ook de achterbuurman Jason is nou heen want die is ook politie agent in een speciale afdeling (Federal Police) en moet er met zijn werk heen om het plunderen tegen te gaan want helaas zijn er gewoon mensen die harteloos profiteren van deze situatie. Hij moest van de week even snel prikken halen voor HepA en Typhus.
Wij hebben nog steeds een appartement in de stad, waar we net 9 maanden zelf in gewoond hebben terwijl ons huis werd gebouwd, en daar is minimale schade, alleen in de parkeer garage eronder is een beetje water gelopen en er is wat schade aan de lift en wat andere dingen.
De drijvende brug in de rivier, waar we bijna elke dag liepen en fietsten toen we in de stad woonden, is donderdag los gerukt en 300 meter beton dreef zijwaarts met 40km per uur op de Gateway Bridges af, dat zijn twee enorme bruggen bij het vliegveld. 12 Rijbanen, 80 meter hoog, 1.5 kilometer lang, die wil je niet ingestort zien. Een held in een bootje is er opafgegaan en heeft het zo weten te manipuleren dat het in een rechte lijn netjes tussen de pilaren in is gedreven op weg naar zee.
De bruggen waren al gesloten met het oog op een groot ongeluk, wat dankzij die man niet is gebeurd.
Een filmpje van dit avontuur is hier te zien: Klik Hier
Interessante luchtfoto's van voor en tijdens de overstroming zijn hier te zien, ga met je muis van links naar rechts over de foto's: Klik Hier
Er is ook nog goed nieuws wat deze toestand betreft, want het heeft wel de engel in veel mensen ontwaakt. De straten zijn bezaaid met tenten met barbeques eronder en Scott zei als hij al het eten had aangenomen dat uitgedeeld werd, dan had hij geen werk kunnen verrichten, zoveel mensen lopen er langs de huizen met schalen vol muffins, koekjes, drinken, teveel om op te noemen.
Ook lopen er mensen ongevraagd en onbekend binnen om hun diensten te verlenen. Bij Martha en Justin liep er een volslagen vreemde binnen, die had een grote auto buiten staan met een benzine generator achterop (er is namelijk nergens stroom). Of ze een hoge drukspuit nodig hadden. Heeft die man vier uur lang modder uit het huis gespoten en ging hij naar het volgende huis.
Er liepen mensen rond gratis benzine uit te delen, om weer die mensen te helpen die hun generator gebruikten.
Scott en Craig zeiden dat het wel ter plekke je vertrouwen in de mens herstelt, dat iedereen in een straal van 300km bereid is belangeloos en anoniem zijn mede mens te helpen.
De snelweg is dan ook dagelijks een chaotische kruipende belevenis want naast het gewoonlijke spits verkeer zijn er al die mensen die ergens heen rijden om te helpen.
Maandag hebben Corey en ik er 3 uur over gedaan om op mijn werk te komen, een ritje van 60km.
Donderdag is mijn laatste werkdag in het laboratorium en dan ga ik vanuit huis werken zodat ik Corey op tijd naar school kan brengen en weer halen.
Ik zeg met pijn en moeite weer gedag tegen mijn collega's/vrienden daar maar ga de snelweg niet missen.
Guido is deze week jarig, gefeliciteerd!
Scott maakt zijn kruiwagen gereed voor de grote schoonmaak in Brisbane
Samen met Craig gaat hij er een begin aan maken
Johan en Carina op de drijvende brug die er nou niet meer is
Corey en ik voor de drijvende brug
Het huis van Martha en Justin, met al hun bezittingen in de voortuin
Je ziet aan de bomen tot hoe hoog de moddersoep heeft gestaan
Martha staat haar spulletjes uit te zoeken
Wat een hartverscheurende bende in alle straten
Overal staan tentjes met vrijwilligers die gratis eten uitdelen
Martha staat te huilen aan de telefoon (Scott besefte dat niet toen hij deze foto nam) want om er nog een schepje bovenop te doen heeft ze gister avond met alle konsternatie haar ringen bovenop de auto laten liggen
Haar trouwring is gevonden maar de duurste, haar verlovings ring, niet en met alle blubber in de straat zullen ze die nooit vinden
Toen Scott stinkend naar het riool thuis kwam belde Eric om te vragen of we trek hadden in een heerlijke kip schotel die Fran stond te koken
Even een ander praatje daar had hij wel zin in na twee dagen in Brisbane
Ook erg, helemaal opperdepop
Ellende....
O wacht, laat die ellende maar
Er is nog genoeg wijn
Zondag nog even een normaal leven een paar uurtjes, voordat we Scott weer wegbrachten naar het vliegveld s'middags voor een hele week werk in Sydney
O kind ik eet je op
Wat is het toch lekker om jouw moeder te zijn
Een meisjes feestje, Imogen is jarig
Buurvrouw Alison en ik vermaken ons wel terwijl de mannen zwemmen met de kinderen
Maandag ochtend hadden we een ritje van 60 km dat 3 uur heeft geduurd
We zijn halverwege gestopt bij een winkelcentrum waar ik mezelf op een koppie en een muffin heb getrakteerd terwijl Corey in de speeltuin uit zijn dak ging
Hier ga ik me maar weer bij aansluiten
Aangekomen op mijn werk stond mijn kopje thee al klaar en kreeg ik een schouder massage en koekjes van mijn lieve collega's
Kijk dan gaat het wel weer
Dinsdag ochtend mocht hij weer lekker kroelen in zijn favoriete stoel
En omdat Scott in Sydney is, heb ik me uitgeleefd in de beste winkel ter wereld
Tot slot even ogottook zo pittig
Helen en ik 1979
Ik 1974
Ons lieve poppekind Emily vorige maand
Die is niet verwisseld in het ziekenhuis
Dank voor je felicitatie (en gefelicteerd, Guido!).
ReplyDeleteBij de beelden van Australie hier op tv moet ik steeds aan jullie denken, ook al weet ik dat jullie veilig zijn. Wat een drama :-(