30-05-2013

Zo. Weer een dag te laat maar goed.

Gelukkig ben ik niet de enige, maar ik heb af en toe het gevoel dat ik stilstaand aan het rennen ben.
Een hele dag het druk hebben maar het gevoel hebben dat je geen zak uitgevoerd hebt.
Ik denk af en toe als Scott maar niet denkt dat ik een hele dag op Facebook zit ofzo, Wat overigens ook niet het geval is, daar kom ik hooguit eens per week aan toe, als ik mazzel heb misschien twee of drie keer effe snel kijken en meedoen aan een gesprek maar de meeste weken blijft het bij 1 snel bezoek.

Er is een kliekje moeders op onze school die een hele dag op dat Facebook zitten en nou heeft er eentje ruzie uitgelokt op Facebook met een andere moeder, die niet 'bevriend' met haar is, maar omdat alle andere moeders in dat kliekje mee gingen doen, is het een groot spektakel geworden.
S'middags zijn ze op het parkeerterrein op school op elkaar af gestapt en hebben het nog even in het echt aangepakt ook, wat een muppetshow.
Rijke vrouwen in mooie auto's en dure kleren met niks anders te doen een hele dag dan dit.
Het is een toestand op dat stomme ding. Met nepnagels een hele dag op die iPhone tikken, elkaars ego strelen.

Af en toe wordt er op school aan mij gevraagd waarom ik niet op Facebook zit, ik zeg maar dat ik er niet echt tijd voor heb en dat ik het niet zo snap. Ik heb het in mijn meisjesnaam opgezet en heb niemand van school in mijn vrienden want zo blijf ik er lekker buiten. Ik hoor het al, dat was een slimme zet.
Als ze me nodig hebben mogen ze me bellen, berichten of emailen en ik ben twee keer per dag op school te vinden. Dat is goed genoeg.

Met het ritje naar school twee keer per dag en mijn typ werk en Casey die ik gezellig nog thuis heb, is de dag snel om.
En dan is er nog de was en het huishouden. Als niet alles precies op zijn plek is dan kan ik niet verder met mijn dag, een beetje dwangneurose dat weet ik wel, maar anders is het, zoals Helen zegt, alsof ik watten in me hoofd heb.

Toen ik zwanger was had ik Casey al opgegeven voor het kinderdagverblijf dat aan onze school vast zit.
Er zitten nog meer kleine broertjes en zusjes van kinderen die we kennen en een van de moeders van school werkt er ook dus dat scheelt alvast.
Maar toen ze me twee maanden geleden belden dat ik hem al 1 dag per week mocht brengen moest ik bijna overgeven van schrik.
"Doe nog maar niet" heb ik gezegd.
Ze zei dat het misschien wel 3 of 6 maanden kan duren voordat er weer een plekje vrij is maar dat is helemaal goed hoor.
Het houdt wel in dat ik vaak mijn werk om 5 uur s'ochtends en na 7 uur s'avonds moet doen, maar in Godsnaam dan maar.
De zwarte kringen onder m'n ogen gaan wel weer weg. Ik kan hem nog niet weggeven.
Toen Corey 6 weken oud was moest ik al de deur uit om te werken en gelukkig was ie bij Scott z'n ouders, maar toch heb ik veel gemist merk ik nou.

Dus ik ben erg dankbaar dat ik thuis werken kan. Wat een weelde.

Het was koud, 5 graden s'nachts en overdag vies en nat.
Tijd voor een lekkere stoofschotel, hij mag de hele dag pruttelen.

En Corey z'n favoriet: brownie zonder vet, met banaan, courgette en appelmoes!
Als ie wist wat erin zat dan zou ie erg boos op me zijn.

Troy werkte aan de Gold Coast een dagje en kwam gezellig eten bij ons s'avonds.
Corey zat meteen aan zijn iPad vast want hij loopt al weken te zeuren over Smurfs Village maar we nemen het mooi niet op onze iPad want het is een ernstige verslaving en daar hebben we echt geen tijd voor!

Boerenkool met rookworst (jaja te krijgen in de supermarkt bij de internationale spullen) en stoofvlees.
Dat prakkie kennen ze hier niet en Troy moest toegeven dat het wel erg lekker was.

Zo gezellig, eindelijk koud.
Lekker met z'n allen onder een deken met chocolaatjes.

Zaterdag ochtend waren we weer om 8 uur op het veld.

Zondag hadden we afgesproken met Jo en Sarah en de kinderen.
Lola en Cara zijn drie maanden jonger dan Corey en gemaakt door dezelfde dokter.
Hun broertje Oscar is jonger maar was gelijk als de tweeling gemaakt en heeft een tijdje in de vriezer gewacht tot ie in de oven mocht.

Bekvechten, lijken die school moeders wel.

Nou... dit wordt ook weer een herinnering om te koesteren.
Zondag middag met een koeltas vol bier naar Craig en Kerrie lopen om even een paar uurtjes te lachen.

Het bord stond nog niet in de tuin en het huis was al verkocht. Meteen.
En voor de prijs die ze vroegen.
Dat terwijl huizen maandenlang te koop staan op het moment.
Nou moeten ze nog zelf een ander huis kopen, ze hebben 60 dagen de tijd.

Zucht... ik kan wel gillen.

Sarah en Chris en Judi en Richard zijn ook helemaal niet blij met het nieuws.

Jeetje zo gezellig met me vriendje de hele dag thuis.
Hij volgt me overal.

Corey is het liefst een hele dag met hem bezig, hij is toch zo lief voor hem.

En de leuke meneer van de supermarkt heeft weer netjes alles op mijn aanrecht gezet. Voor $5 dat is toch een spektakel.
In plaats van zelf een hele kar op te vullen met een baby in het zitje, alles in de auto hijsen en dan alles weer uit de auto en het huis in tillen.
Grote dozen luiers, pakken wc papier, zware zakken hondevoer, 7 x 3 liter melk want dat lusten we  wel, een glaasie melk.
Die man is zijn gewicht in goud waard.
Effies een kwartier op het internet alles bestellen, de volgende dag op een door mij gekozen tijdstip gaat de bel en voila. Klaar.

En Casey vindt het ook een goed idee, die mag lekker thuis blijven.

Ik zei tegen Corey "kijk dan, dit ben jij" waarop hij pas na een goeie minuut zei "nee ma, ik heb toch geen lang haar!"
Hij moest effe goed kijken want hij zag ook zijn eigen gezicht.

Dit zijn Chris en Scott, Scott was hier 9 maanden.

Ik denk dat Casey een beetje meer op Scott gaat lijken, ook al lijkt ie ook wel op mij.
Op de volgende twee foto's was ik ongeveer net zo oud als dat hij nou is.