14-09-2018

Daar zijn we weer... het was een drukke maand met erg veel werk.
Vaak zit ik hier al een uur of twee voordat mijn gezin wakker wordt.

Je hoeft me niet zielig te vinden hoor want het kan erger, ik zit tenminste lekker thuis dus ik klaag niet.

Waarom dat weet ik niet, maar moederdag valt hier op dezelfde dag als bij jullie en vaderdag is bij ons in september.

  

Kadootjes op bed voor vader.

Casey houdt wel van een knuffel...

Boefie laat zich ook af en toe nog knuffelen, hij wordt oud en minder gemeen.
En omdat Corey hem dagelijks eten geeft, is hij nou ook lief tegen Corey.

De kinderen vonden dat pa pannekoeken wilde voor vaderdag.

Pa wilde een ritje fietsen na het ontbijt, dat was zijn wens.

De week erna hadden we de ene plensbui na de andere.

Casey had football zaterdag ochtend en het was een modderzootje.
Maar wat denk je, kleinzoon van Wilma, hij bleef mooi SCHOON!!

Na afloop mochten de jongetjes in de modderplassen spelen van de moeders en hij vertikte het.

"Nee, ik ga niet!"

*Schone dab*

De volgende ochtend, op zondag erg vroeg, moest ik al werken maar dat was weer geen  straf want het was een mooie frisse ochtend.

Het is de eerste week van de lente, nog koud 's nachts dus het water is nog niet te doen maar de dagen zijn heerlijk.

Een perfekte dag aan het strand ook.

En toen had ik Volledams eten nodig, effe heel erg veel heimwee.

Het ging deze week opeens niet goed met mijn oma.
Ooms en tantes hielden de wacht bij haar bed. Ze deed echt bedakken. Pijn en ongemak, helemaal opperdepop.

Ook was het kermis en dan kun je beter niet aan de andere kant van de wereld zitten en foto's bekijken.
Dan moet je gewoon, zoals Bam het zou zeggen, in een doos op de vliering gaan zitten.

Ik mis mijn lieve vriendinnen en familie en vind het bedroefd dat mijn oma zo erg moet lijden.

Ze zei al maanden lang tegen me "Maria mag me komme hoalen oor want ik bin nou nes oggeboggie, ik ken niet mair San..."

Henny, Arnold, mijn moeder en vader, Aal en Jaap met kermis.

Nou, ik ga een paar uur naar me koor, ademen enzo.
Dan kom ik met een leeg hoofd weer thuis, helemaal ontspannen.

Amelia, ik, Helen, Ameeka, George, Kade.

Dinsdag 11 september is ze overleden.
93 Mocht ze worden.

In 2003 lag ze al kantje boord en toen hebben we nog 15 jaar kado gehad.

Ze heeft veel gedaan voor veel mensen en kinderen.
Veel gereisd en gewerkt en bedakt en gelachen.

In 1997 kwam ze op sleeptouw met me moeder en Helen mee helemaal naar Australie, om mijn schoonfamilie te ontmoeten en zelf ook wat oude vrienden op te zoeken want ze had hier zelf immers ook 12 jaar gewoond, in de jaren '50 en '60.
Ze deed het maar effe allemaal.

"Heheh... effe zitte oor."
En dan zat of hing er altijd wel iemand op haar schoot, ik kan niet zeggen dat het een kind was want tante Yvonne en ome Tom hingen met hun lange lijf ook nog steeds over haar schoot toen ze nog thuis woonden. Dan moest ik op me beurt wachten voordat ze mijn rug ging kietelen.

En die keuken, daar is heel Volendam in geweest.

Als er iemand door de week in kwam zomaar effe en vroeg "heb je tijd voor een koppie?" dan zei ze altijd ja.
Ze luisterde met volle aandacht naar iedereen.

Allerlei Australiers kwamen ook aanwaaien, uitgenodigd of niet, aangekondigd of niet, ze kwamen en ze schoven aan.
Kinderen en kleinkinderen, we hebben er allemaal zo vaak geslapen, de een eruit, de ander erin, soms voor onbepaalde tijd. Ook goed.

Op zaterdag avond met een skoaltje garrentjes Ron Brandsteder en de Showbizzquiz samen kijken.
En kietelen op me rug he, niet stoppen.

Die twee ramen naist de Sienojs daar kon iedereen terecht, voor mij was het mijn thuishaven.

Ze 'snapte' mij.

Als iemand me zocht dan vonden ze me daar meestal wel.
Klasgenoten, vrienden en vriendinnen, iedereen kwam er.

Kerst 2009, kijken van achter het raam naar Dion die Corey helpt een sneeuwpop bouwen.

Scott en Corey aan tafel.
Ze vond het grappig om Corey te pesten totdat hij erg boos werd en als ie eenmaal woest was dan zat ze te schudden van het lachen.
Vijf minuten daarna kreeg ze weer een knuffel van hem.

Die gang is in mijn herinnering veel langer, hij leek wel oneindig.
"Ja VORT jelui, gaan effe balle in de gang!"
Rolschaatsen, ballen, alles kon in die gang.

Februari 2015, de laatste keer dat we haar in het echt hebben gezien.

Daarna was het met de camera op de telefoon van familie en we hebben uren lang altijd gepraat aan de telefoon.

Alles is gezegd, ze wist hoeveel ik van haar hou en wat ze voor me heeft betekend. En ik weet hoeveel ze van mij hield.
Het is niet eens in woorden uit te drukken.

Ik heb allerlei herinneringen aan haar door ons hele huis heen.

Dit doosje heeft ze in Australie in de jaren 60 aan mijn moeder gegeven met bonbons erin.
Het doosje kreeg ze weer terug van mijn moeder toen de snoepjes op waren en sindsdien heeft ze er altijd haar pennetjes voor haar krulspelden in bewaard.

Na mij en Helen hebben er nog ontelbare keren kleinkinderen op haar schoot gezeten, pennetjes aangeven aan de moeder die de krulspelden aan het zetten was.

Toen Roz in 2008 terug uit Volendam kwam kreeg ik een doosje met chocoladepitjes van de markt kado, ik helemaal blij.
Ging ik graven in de pitjes, kwam dit doosje eruit met een briefje van mijn oma.

Twee en een half jaar later kreeg ik de muisjes pot toen Cor Jonk kwam.

En het kleedje van de keukentafel heb ik ook.
Koesteren.

Dag hoor mum, we gaan je missen.

Ze wenste me altijd welterusten met een gebedje;

May the souls of the faithful departed rest in peace through the mercy of God. Amen.

In het Nederlands vertaald;

Mogen de zielen van de overleden gelovigen door de barmhartigheid van God in vrede rusten. Amen.