Gister ochtend was ik keuken prinses. Ten eerste omdat ik voor het eerst in anderhalve week tijd had om wat lekkers te maken en ten tweede omdat onze buurvrienden Craig en Kerrie een kopje koffie kwamen drinken om ons over hun vakantie in Bali te vertellen.
Ze zijn maandag ochtend terug gekomen uit Bali, ze hebben het helemaal geweldig gehad en de kinderen ook. Craig zei dat de villa waarin ze het tweede deel van hun vakantie verbleven, zo mooi was dat hij steeds wachtte op een klopje op zijn schouder om te horen "jullie zijn het verkeerde huis binnengestapt hoor".
Ze waren bijna niet gegaan want ze vlogen op zaterdag ochtend en op vrijdag ging de luchtvaart maatschappij waarmee ze vlogen, falliet. Air Australia.
Talloze mensen waren in het buitenland en konden niet naar huis, overal sliepen mensen op vliegvelden.
Craig en Kerrie zagen dit op het nieuws de dag voor hun vertrek. De telefoons werden niet opgenomen, er was helemaal geen kontakt.
En je geld kwijt he.
S'ochtends zaten ze achterin de auto in mijn oprit, Benjamin en Imogen met kleine bleke gezichtjes en betraande ogen, dat was echt zielig.
Craig is echt een 'just do it' man en is de hele dag op het internet en aan de telefoon bezig geweest. Uiteindelijk heeft hij met een ander bedrijf tickets kunnen boeken voor een dag later en heeft dus overnieuw dat bedrag betaald.
Zijn verzekering en bank gaan proberen wat geld van de vorige tickets terug te krijgen maar of het lukt dat is nog maar de vraag.
In ieder geval vlogen ze zondag, op de 40ste verjaardag van Craig, dan toch naar Bali.
Buurvrouw Kerrie werkt ook vanuit huis, ze doet hetzelfde werk als mij, zo ben ik aan dit geweldige baantje gekomen.
Maar omdat zij weg was, was er natuurlijk veel meer werk te doen dus kreeg ik daar een groot deel van toegestuurd.
Nou dat heb ik geweten hoor, mijn vingers vlogen de hele week over het toetsenbord, mijn ogen zijn vierkant en mijn gat is plat.
Scott heeft ook een paar zware weken achter de rug, of hij zit er nog midden in eigenlijk. Hij heeft een nieuwe baan bij een ander bedrijf geaccepteerd maar het vergde een week en 3 pogingen om ontslag te nemen want zijn huidige bedrijf wilde hem niet laten gaan.
Uiteindelijk hebben ze het dan begrepen dat ie echt weg gaat en nou moet hij nog heel veel afronden voordat hij overstapt in zijn nieuwe baan. Hij wordt van hier naar daar gestuurd, per auto of per vliegtuig, en heeft erg veel aan zijn hoofd.
We zijn allemaal verkouden ook dus we proberen zo veel mogelijk rust te pakken op het moment tussen al het gerommel door al wil dat niet altijd even lekker lukken door allerlei omstandigheden, maar goed, er zijn gelukkig nog genoeg lichtpuntjes om blij van te worden elke dag.
Een zo'n lichtpuntje is thuisbezorging van boodschappen. Wat een uitvinding.
Ik had geen tijd om boodschappen te halen ook, elke minuut is er eentje op het moment en als ik niet aan het typen ben schuift dat werk gewoon op.
Ik had er helemaal niet aan gedacht totdat ik me herinnerde dat Mandy dit ook vaak doet.
Zo op het internet alles bestellen en de volgende ochtend op een tijdstip door mij gekozen wordt het voor de kost van 2 pakken melk allemaal door de meneer van de supermarkt op de aanrecht gezet.
Hatsjikidee heb ik mezelf weer een uur bespaard dat ik niet langer hoeft te blijven zitten typen vanavond laat als iedereen al slaapt.
Nog meer van die lichtpuntjes: gewone Nederlandse lekkere dingen uit de supermarkt hier.
Ik heb ook potjes rode kool met appeltjes, appelmoes en ontbijtkoek.
Stress? Dat wordt zo allemaal weg gejaagd, als je je eigen maar blijft kietelen.
No comments:
Post a Comment